Strój łęczycki

Strój ludowy na terenach Ziemi Łęczyckiej zaginął jako jeden z pierwszych w okolicach Łodzi i już od dawna nie jest zakładany nawet na uroczystościach kościelnych. Zachował się tylko w muzeach stanowiąc jedyne źródło poznawcze stroju tradycyjnego, zarówno do prac naukowych, dydaktycznych jak i w celach rekonstrukcji, dla powstających zespołów folklorystycznych tego regionu. W Polsce istnieją dwie, największe kolekcje stroju Łęczyckiego w Muzeum w Łęczycy i w Muzeum Archeologicznym i Etn ograficznym w Łodzi. Zasięg stroju wyznaczają miejscowości na wschodzie okolice: Mąkolic i Mirosławia, na południu: okolice Bałdrzychowa, Tuszyna , Kurowic i Wilkucic, na północy: w pobliżu Kłodawy i Krośniewic. Jedynie na zachodzie nie jest dotąd bliżej ustalony zasięg.

 Strój kobiecy na przełomie XIX i XX wieku składał się z koszuli, wełniaka, kaftana, fartuchów oraz nakryć głowy - chustek i czepców. Uzupełniały go korale i trzewiki. Koszule kobiece o kroju przyramkowym szyte były z lnianego samodziału, ze stojącym kołnierzykiem i rozcięciem z przodu. Hafty zdobiące tylko koszule świąteczne, były bardzo skromne, wykonane ściegiem łańcuszkowym lub krzyżykowym, w kolorze czerwonym lub zielonym i znajdowały się na kołnierzyku oraz mankietach.

Strój męski noszony był w regionie łęczyckim na przełomie XIX/XX wieku i podobnie jak strój kobiecy dzielił się na roboczy, świąteczny i obrzędowy. Na noszony latem lub zimą. Ubiór roboczy uszyty był przeważnie z gorszego gatunkowo materiału lub stanowiły go donaszane, zniszczone elementy stroju odświętnego. Strój świąteczny składał się z koszuli z płótna lnianego, spencera, spodni pasiastych, zielonej lub jasnogranatowej sukmany oraz kaszkietu. Koszula o kroju z karczkiem miała przodek, mankiety i kołnierzyk uszyty z lepszego gatunkowo materiału, aby strój był bardziej elegancki. Kołnierzyk pod szyją często podwiązany był barwną chustką, z końcami luźno spuszczonymi na piersiach. Początkowo była ona bawełniana, czerwona lub w niebieską i różową kratkę, później pojawiły się chustki jedwabne. Portki samodziałowe w prążki miały tło zielone a paski od czarnych po granatowe i chabrowe. Paski były wąskie i składały się z kilku nitek do kilkunastu nitek wątku. Spodnie wpuszczano w zwykłe buty z cholewami lub buty pasowane, czyli robione na miarę. Kamizelki czyli lajbiki noszono z tkanin wełnianych w kolorze granatowym, ciemnozielonym i szarym, lub płóciennych drukowanych w czarne prążki. W ciepłe dni, na zabawach, w niedzielę kolo domu kawalerowie nakładali na koszulę tylko kamizelkę.

Jeśli to Was zainteresowało wejdźcie na źródła:

strojeludowe.net
Strój łęczycki
Folklor łęczycki