Strój piotrkowski

 Stroje piotrkowskie noszone były na początku XX w. na obszarze ograniczonym na wschodzie doliną Pilicy, na północy granicami dawnych powiatów rawskiego i łódzkiego, na zachodzie i południu sięgały Głupic, Zawad, Poraja i Ręczna. Ziemia Piotrkowska to obszar położony na rubieżach dawnej Wielkopolski. Od północy sąsiaduje z Mazowszem a od wschodu z Małopolską. Były to tereny rolnicze, z centrami gospodarczymi i handlowymi w Wolborzu, Sulejowie i Rozprzy, obszar przejściowy pomiędzy Wielkopolską a Małopolską. W 1895 r. w „Tygodniku Piotrkowskim” pisano „Coraz mniej krawców umie szyć sukmany i odzież wieśniaczą. Kobiety i mężczyźni przebrani w suknie miejskie, zatracają etnograficzny charakter okolic całych, przerobieni z polskiego włościanina w kosmopolitycznego kolonistę”. Stroje piotrkowskie odróżniały się od sąsiadującego stroju opoczyńskiego na wschodzie, radomszczańskiego na południu, sieradzkiego na zachodzie oraz łęczyckiego na północy. Mimo elementów wspólnych posiadały lokalne odmiany: wolborską i bełchatowską.

Strój kobiecy: plisowana spódnica przyozdobiona dołem naszywką. Gorset w kolorze zielonym lub czarnym, zdobiony haftowanymi kwiatuszkami. Koszula wykończona biało-czerwoną koronką. Głowa dziewczyny przybrana pękiem kwiatów, mężatki zakładają tiulowy czepek.

Strój męski: biała zgrzebna sukmana wykończona wzdłuż brzegów czarną lamówką, przepasana kolorową krajką z wykładanym kołnierzem i szamerowanym zapięciem. Biała koszula ze stójką przy szyi. Czarne spodnie wpuszczane do butów. Wykładany kołnierz, spodnie czarne wpuszczane do butów. Na głowie słomiany kapelusz przyozdobiony czarną wstążeczką. Może być też czarny kapelusz z filcu o charakterystycznym kształcie, tzw. "ryj".

Więcej na :
Źródło: Stroje ludowe